W leczeniu bielactwa wykorzystuje się wiele metod terapeutycznych, ale żadna z nich nie daje satysfakcjonujących wyników. Niezależnie od zastosowanej metody leczenia repigmentacja rozpoczyna się najczęściej od mieszków włosowych, chociaż możliwa jest też migracja melanocytów z obrzeża odbarwień.
Wśród metod leczenia miejscowego najszersze zastosowanie znalazły glikokortykosteroidy, inhibitory kalcyneuryny oraz pochodne witaminy D3. Glikokortykosteroidy miejscowe stosuje się od wielu lat, zaczynając od silnie działających i stopniowo przechodząc do glikokortykosteroidów o mniejszej mocy. Niestety po zaprzestaniu ich stosowania dochodzi najczęściej do nawrotów. Stosowanie inhibitorów kalcyneuryny (pimekrolimusu lub takrolimusu) przynosi u części chorych z bielactwem nabytym poprawę w postaci repigmentacji, którą obserwuje się po co najmniej 2–6 miesięcy miejscowej aplikacji leku. W porównaniu z glikokortykosteroidami mogą one być bezpiecznie stosowane na twarz (w tym na powieki) nie dając działań niepożądanych (zanik naskórka). Pochodne witaminy D3 znalazły ostatnio zastosowanie w leczeniu bielactwa, ale ich skuteczność nie została jeszcze potwierdzona.
Wśród metod leczenia ogólnego niewątpliwie ważną rolę w leczeniu bielactwia odgrywa fototerapia. Skuteczność fotochemioterapii (psoraleny w skojarzeniu z UVA) określa się jako znaczną. U chorych, u których występują przeciwwskazania do terapii PUVA, wykorzystuje się naświetlanie UVB 311 nm (jest to metoda niewymagająca przyjmowania psoralenów). Według niektórych autorów metoda UVB311 powinna być leczeniem z wyboru, szczególnie przy bardzo rozległych ogniskach bielactwa.
W ostatnich latach duże nadzieje wiąże się z chirurgicznymi metodami leczenia bielactwa nabytego. Polegają one na implantacji melanocytów pobranych okolic zdrowej skóry w obszary skóry odbarwionej. Dostępnych jest kilka metod chirurgicznych (przeszczep naskórkowy, miniprzeszczep autologiczny, transplantacja hodowanych melanocytów).
Najczęściej stosowany przeszczep naskórka polega na wytworzeniu za pomocą aparatu ssącego pęcherzy, których pokrywy umieszczane są na pozbawionej naskórka, odbarwionej plamie. W okresie 1–3 miesięcy dochodzi do całkowitego zabarwienia zmiany.
